West Coast goes East Coast

De eilanden in 't zuid-westen kenden voor ons 2 gezichten. Enerzijds het postkaartje Koh Lipe: lekker loom, schitterend (snorkel)water en verlaten stranden. Anderzijds het Costa Da Sol gevoel wat je bekruipt als je voet aan wal zet op het (ooit) mooie Koh Phi Phi: veel engelsen (pubs), proppers, gevaarlijk getattoëerde mannen op Hello Kitty fietsen (zo weinig ruimte dat er voor auto's en scooters geen plek is op 't eiland) en knalharde muziek tot laat in de nacht.

Na één overnachting in het stadje Krabi, zijn we via het vaste land na een reis van zo'n 10 uur op het aan de oostkust gelegen eiland Koh Pha-Ngan aangekomen. In Krabi hebben we tientallen behulpzamen “reisorganisatoren” de wacht aan moeten zeggen. Het leek ons leuk om het zelf te regelen/uit te zoeken en het is goedkoper.... Op een reis van 10 uur met achteréénvolgens de lokale “laadbak”taxi, de bus, nog een bus en de veerboot hebben we ons zo'n 2,00 EUR bespaard! En 2 uur langer moeten reizen.

En dan ontkom je er uiteindelijk nog niet aan om toch nog “iets te laten regelen” door een mannetje. In dit geval was het mannetje een vrouwtje, die voor ons de accomodatie heeft geboekt (kwamen namelijk nogal laat aan). We zitten daardoor nu in het Haad Gruad Beach Resort. Prima in orde. Gisterenavond gratis opgepikt bij aankomst op het eiland. Deze accommodatie is de 1e die niet aan inchecken doet, ze hebben dan ook een nederlandse “manager”. De prijs van een hutje wordt goedkoper naarmate je dichter op het strand zit, waarschijnlijk omdat daarbij ook de voorzieningen in je hutje minder worden. Voor 350 Bath (9 EUR) zitten wij bijna in de zee, maar we hebben een heerlijk bed.

Hoewel wij bij het horen van de term “resort”vaak denken aan luxe en kwaliteit, hebben we het vermoeden dat het kwaliteitslabel nog ontbreekt in de keuken. Ellen is voor het eerst sinds we zijn gaan reizen aan de “dunne” en we hangen daarom nu wat rond bij ons hutje “in geval dat..”. Lekker niets doen, boekje lezen, hangmatje en duik in het water.